KWIATY ZŁA (1857, 2. wyd. 1861) zbiór wierszy Charlesa Baudelaire'a,
liryczny pamiętnik poety, skłóconego ze światem. W pierwszym wydaniu
zbiór składał się ze 100 utworów, w następnym było już 126, a pośmiertne
wydanie zawierało (1868) dodatkowo 25 tekstów. Baudelaire składa swym
zbiorem hołd wielkiej, nieśmiertelnej sztuce, a zarazem maluje
odstręczające obrazy miejskiej brzydoty. Kwiaty zła wyrażają bunt poety
przeciw zakłamaniu mieszczaństwa. W pierwszej części zbioru, Spleen i
Ideał, znalazły się wiersze o pięknie (Sygnały), często dwuznacznym
moralnie, jak np. w kunsztownym wierszu Don Juan w piekle. W Hymnie do
piękna poeta zadaje szokujące pytanie: Czy jesteś, Piękno, z nieba czy
też z piekła rodem? Rozważaniom o pięknie towarzyszą myśli o brzydocie,
brudzie, śmierci, najwyraźniej nawiązujące do barokowej tradycji. Oto
oblubieniec rusza do kochanki niby mrowie robaków na umarłe ciało.
Mnóstwo w wierszach Baudelaire'a charakterystycznych rekwizytów ohydy:
toczące ciało czerwie, padlina, zapowiedzi i oznaki śmierci. W drugiej
części zbioru poeta przedstawia Obrazki paryskie, małe ludzkie dramaty.
Ostatnim akordem tomu jest sekwencja wierszy śmierć, rozumiana jako cel
i sens życia. Pogodzony z tą myślą pisze w wierszu Zaparcie się świętego
Piotra: Rzucę ten kwiat bez żalu, bom zawsze go winił Za to, że czyn
marzeniu braterstwa zaprzecza. Nie sposób znaleźć jakiegoś jednego
wspólnego tematycznego mianownika poezji Kwiatów zła poeta poruszył
tak wiele spraw ludzkich, często tak boleśnie, że musiały upłynąć lata,
nim dostrzeżono w nich genialny wyraz niepokojów współczesnego
człowieka, poszukującego sensu życia i nowego języka dla wyrażenia swych
lęków i nadziei. Stad też wielu jego następców dostrzegało szczególną
żarliwość Baudelaire'owskiej poezji. Zapewne w wysokiej temperaturze
emocjonalnej tkwi tajemnica jej nieprzemijającego wpływu na poezję XX
wieku.
Adam Mickiewicz "Dziady część III"